در سال ۱۳۶۲، دستيابی به عملياتی پيروزمندانه، به‌گونه‏‌ای‌كه حاميان منطقه‌‏ای و جهانی عراق شرايط ايران را بپذيرند، به‌عنوان محور تلاش‏های نظامی جمهوری اسلامی قرار گرفت و ازاين‌پس، عمليات‏های مختلفی برای تحقق اين هدف سياسی انجام شد. رژیم بعث عراق هم بسيار تلاش كرد تا با گشودن جبهۀ جديد در خليج‏ فارس و حمله به منابع نفتی و نفت‏كش‏ها و نيز شدت بخشيدن به جنگ شهرها، ايران را به مذاكره و پذيرش صلح، بدون دستيابی به حداقل حقوق سياسی-اقتصادی، وادار كند. شايد بتوان گفت تلاش رژیم بعث عراق برای وارد كردن طرف سوم به صحنۀ درگيری و به‌عبارت‌ديگر، بين‏‌المللی كردن جنگ از همين مقطع آغاز شد.

عمليات خيبر ضمن آنكه بن‏‌بست جنگ را گشود و رژیم بعث عراق را به‌طور جدی‏‌تر و بيش از گذشته به خطر ایران آگاه کرد و حامیان رژیم بعث عراق را به چاره‌‏انديشی دوباره برای جلوگيری از موفقيت ايران وادار ساخت، موجب بازنگری در سياست پيشين آمريكا و توجه بيشتر اين كشور برای نزديك‏تر شدن به صحنۀ جنگ نیز شد. ازاين‌رو، عراق يك بار ديگر به توسعۀ توان رزمی خود پرداخت و با اضافه شدن منطقۀ وسيع هورالهويزه به خط‏های پدافندی، سپاه جديدی را ايجاد كرد و مسئوليت هورالهويزه را به آن سپرد. فرماندهان عراقی يك ‏بار ديگر مواضع دفاعی خود را مورد بازنگری و تجزيه و تحليل قرار دادند تا مبادا يك غفلت راهبردی مانند هور، برتری ديگری برای ايران به ارمغان آورد.

درمجموع، می‏توان گفت تصميم‏گيری و طرح‏‌ريزی جدید عمليات در اقدامات نظامی جمهوری اسلامی ايران از پيچيدگی خاصی برخوردار شده بود که ازنظر روانی مهم‏ترين تأثير را بر دشمن بر جای گذاشت.

💬 مطالعه متن کامل